Rocking the Rockies

Vandaag onze vijfde dag in Canada en onze vierde reisdag. Op dit moment hebben we ongeveer 750 km gereden en we doen dus rustig aan. Canada is echt een geweldig mooi land, we hebben al veel mooie " plaatjes " kunnen schieten.
ZOndag hebben we de camper opgehaald. Een schattig klein eigen huisje waar eigenlijk alles wat we nodig hebben wel inzit: een koelkast/vriezer/kachel/oven/magnetron/broodrooster/ wc en douche. We slapen op het bovenbed en overdag hebben we dus de mogelijkeid om aan tafel te zitten. Nu komt dat er wel niet veel van maar soms maken we zelf een lunch en dan is het wel makkelijk. JE komt nl niet veel tegen onderweg (lees niets) dus als de hongerige maag van Rieuwert gestild moet worden (velen van jullie kennen zijn eetlust) moet je inventief zijn, want anders wordt meneer chagerijnig.

Zondag zijn we niet zover gekomen omdat de dame van het verhuurbedrijf alle tijd voor ons nam en alles liet zien en uitlegde en we daardoor pas rond half 2 klaar waren. Daarna zijn we boodschappen gaan doen, en raakten we Rob en Annelies al kwijt. ZIj namen een andere afslag en kwamen daardoor bij een andere winkel uit. Vanaf Galgary zijn we naar het stadje Banff gereden en hebben daar op een camping gestaan, veel campings blijken nog gesloten te zijn omdat de natuur een maand achter ligt op schema en het simpelweg te koud is geweest om te kamperen.
DE volgende dag, begon het voor ons gevoel pas echt en zijn we vanuit Banff naar Johnston Canyon gereden. Een prachtige canyon waar je op vlonders naar de lower waterfall kon lopen. Mooi maar nog niet mooi genoeg dus zijn we doorgeklommen naar de Upper waterfall. PUff puff, hijg hijg. Een behoorlijke klim die voor Rieuwert nog zwaarder was, want hij heeft hem nl twee keer gelopen! Onderweg maakte hij nl met de zelfontspanner een foto van ons twee op een bankje en gebruikte zijn Vectorinox mes om het fototoestel te stabilseren. JE raadt het al; het fototoestel ging mee maar het mes bleef liggen! Toen hij voor mij een half uur later een wandelstok wilde maken, bedacht hij oppeens wat hij daar voor nodig had en waar dit hulpmidel was, juist op het bankje. HIj is zo snel mogelijk teruggegaan maar helaas was het mes al weg. Hierdoor moest hij dus wel twee keer die klim maken want ik zou bij de Upper waterfall op hem wachten. TSjeemenee, dit is echt al minimaal het derde mes wat hij in een vakantie kwijt raakt; China, Amerika en nu hier weer..... Willy mogen we volgende keer die van jou mee of ga je gewoon zelf met ons mee samen met je mes?
TOen ik op hem zat te wachten zat Eekie de Eekhoorn naast mij op 15 cm in een mooi zit met zijn pootjes omhoog, te wachten op kruimels van mijn Liga koek. IK had net gelezen dat dit niet mocht ( keep the wildlife wild) dus ik heb in honderd veronstschuldigingen ongeveer tweehonderd foto's van hem gemaakt (lichtelijk overdreven maar wel veel want je durft amper adem te halen en klikt als een gek achter elkaar af).Na de wandeling van ongeveer twee uur zijn we naar Lake Moraine gereden. Hier lag nog een hele vracht sneeuw op, waar je U tegen zegt . Omringd door hoge pieken met witte sneeuw was het een prachtig gezicht. Wel een beetje eng om op het meer door de sneeuw te lopen want soms zakte je zomaar 40 cm weg met je been in de sneeuw. Na dit meer was Lake Louise aan de buurt, normaal gesproken gevuld met turquoise water maar nu nog bijna helemaal bevroren. Aan de oever van het meer staat een hotel uit 1890; Fairmont hotel, uit de tijd dat de spoorwegen hier werden aangelegd.Het hotel was destijds het grootste ter wereld maar deed ons sterk denken aan de film the Shining met dat jongetje al fietsend door de gangen Redrum, Redrum murmelend. JE kunt hier nl ook in bepaalde periodes helemaal niet komen maar ook niet weg met al die sneeuw , de wegen zijn dan allemaal afgesloten. IK zou er ook gek van geworden zijn, net als Jack Nicolson.
We zijn van plan op de terug weg vanaf Vancouver nog een keer langs te rijden in de hoop dat hij dan ontdooid is.

De volgende dag stond de Icefields parkway op het programma, 230 km , waarvan gezegd wordt dat dit de mooiste bergweg ter werleld is. WIj kunnen dit met een volmondig JA, bevestigen.wat een prachtige weg, mooie meren, kreken en steeds maar weer de Rockie Mountains overal om je heen met hun witte bergtoppen en de prachtigste bossen en bomen. Hier hebben we de eerste zwarte beer gespot en op de foto gezet. Zo een beest verwikt of verblikt niet ook al staan er 20 mensen om hem heen te fotofraferen maar het kan wel gevaarlijk zijn hoor daarom krijg je overal waarschuwingen en folders met wat wel en niet te doen als je een beer tegenkomt. Je mag ook nergens eten buiten laten liggen en er zijn op de campings speciale lockers voor mensen die in een tentje slapen en dus hun eten niet weg kunnen bergen zonder dat de beren het kunnen ruiken. AL met al een prachig beest om te zien met een mooie zwart glimmende vacht. Halverwege de rit kwamen we Rob en Annelies tegen bij het enige benzinestation tijdens die 230 km en het enige wegrestaurant. HIervandaan is de Columbia Icefield nog ongeveer 50 km. HIer kun je het grootste ijsveld in de Rocky Mountains zien en Mount Colombia is de een na hoogste berg op 3747 m hoogte. Naar 1 van de gletsjer velden zijn we zelf geklommen/gelopen. JE ziet bordjes met jaartallen staan die aangeven waar het ijs nog kwam in bv 1925 of 1940 en je ziet dan wel het harde bewijs van de klimaatsveranderingen. Na deze tocht hebben we een kaartje gekocht voor de Glacier Ice Explorer en zijn we met een idioot grote (ja wat was het) truck naar de Athabasca Glacier gereden en hebben ook een kleine lawine van dichtbij meegekregen. Hier was mijn winterjas meer dan welkom en was ik blij dat ik hem meehad. WE hadden Kamikaze Mitch als chauffeur die de bekende Australische humor had en zich , terecht kritisch uitliet over bepaalde dingen. Het was een echte (leuke) mafkees die op de terugweg achterstevoren het traject aflegde inclusief de helling met een hellinsgraad van 34 graden......... Voor mij hoefde dit niet zo nodig maar de kinderen vonden het prachtig en hij zou het vast niet hebben gedaan als het gevaarlijk zou zijn.
Na ook nog een paar ander watervallen en canyons te hebben bekeken en een trail te hebben gedaan was het tijd voor een camping. Die vonden we in Johson Creek, een hele primitieve maar daardoor wel ook echt kamperen in het bos. IEdereen had een een stapel brandhout en een eigen vuurkorf. RIeuwert heeft met de bijl nog een aantal stronken gekliefd, maar het lukte helaas niet om het vuur goed aan te krijgen terwijl om ons heen alle Canadezen heerlijk met een drankje bij hun kampvuur stonden of zaten.
TOen we de volgende dag wakker werden, sneeuwde het, getver. DE sneeuw ging over in regen maar gelukkig troffen we het wel iedere keer bij een stop om iets te bekijken of te bezoeken en s middags kwam er weer een flauw zonnetje. VLak voor Jasper hebben we de five lakes trail gelopen.Dit zou een rondje zijn van 4,9 km, ware het niet dat er aan ons rondje geen einde kwam en we de verkeerde nummering hadden genomen waardoor wij er een slordige 11 km van hebben gemaakt.Al klimmend en dalend dan he! Het was een behoorlijke wandeling langs een prachitig blauwgroen meer en ook hebben we herten , eekhoorntjes en grondmarmotten gezien. Een prachtige omgeving waar je de natuur beleeft in zijn puurste vorm.

IN Jasper hebben we op een camping gestaan die zo groot was dat we (ongelogen) een 25 minuten moesten lopen voor de douche. NIet normaal dat er maar op 1 plaats 8 douches zijn voor zo een inmens grote camping waar je verdwaalde omdat de nummering zo vreemd in elkaar stak. VAnmorgen zijn we dan ook met de camper naar de douche gegaan om daarna meteen weer op pad te gaan. OM 22.00 uur hoorden we dat Rob en Annelies ook op dezelfde camping stonden, dus even bij hun een borrel gehaald.Dat kon makkeijk want zij hebben hun eigen slijterij bij zich.

VAndaag vanuit Jasper naar Lake Maligne gereden wat heel mooi zou zijn, ware het niet dat ook hier het ijs nog niet helemaal gesmolten was en de kleur daardoot nog niet zo prachtig was als in de reisgids stond. Wel stond er een oud boothuis uit 1928 wat nog steeds dienstdoet als boothuis. DE Maligne canyon was het volgende doel en ook hier hebben we weer een leuke trail langs en door de canyon gedaan.Ben erg blij met mijn nieuwe wandelschoenen waar ik, dankzij het feit dat ze een maat te groot zijn, een keer geen noemenswaardige zere voeten in heb en dus nu ook eens stukken kan lopen en klimmen.

WE zijn daarna doorgereden naar Valmount en zitten nu op een camping waar we voor het eerst wifi hebben , dus kan ik nu een update geven uit een geweldig mooi land met een prachtige natuur en hele vriendelijke mensen.

Tot de volgende update