Op zoek naar goud....

Na het eerste reisverslag zijn er al weer een aantal dagen voorbij maar nog seeds vermaken we ons prima en genieten we van dit mooie land en de vrijheid die we hebben om te gaan en te stoppen waar we willen.

Vanuit Valemount hebben we in het pllatsje Bleu River een River safari gemaakt. Een geweldig ervaring.Met een snelle boot (platte speedboot) zijn we de Thomson River op gevaren om dieren in hun natuurlijke omgeving te spotten. DIt was heel bijzonder, we zagen nl een mama beer met een baby beer aan de oever ' scharrelen, in een boom klimmen en over een omgevallen boomstam lopen.Het scheen heel bijzonder te zijn dat het baby beertje aan de wandel was want normaal gesproken worden de kleine beertjes de eerste maanden door de moeder hoog in een boom geparkeerd om het beertje niet in gevaarlijke situaties te brengen. WAt een machtig gezicht was dat!
De omgeving was ook heel erg mooi maar we gingen voor de beren en daarom was dit wel het hoogtepunt. Het bedrijfje werd gerund door een stel enthousiaste jongelui die er alles aan deden om zo ecologsch en verantwoord mogelijk de dingen te organiseren maar ook te koken. ONze lunch was dan ook verantwoord en bestond uit een heerlijke salade en een stew van buffalo vlees.
Na de safari zijn we nog helemaal doorgereden naar Well's Gray een nationaal Park wat bekend staat om zijn meren, rivieren en watervallen. De laatste 25 km van die weg was onverhard en ik kan je wel vertellen dat een camper zowiezo al langzamer rijdt maar toen helemaal, daarbij nog allerlei stijgingen en dalingen en bochten dus het werd later en later. WE waren zo ongeveer de laatste der Mohanikanen en kwamen echt geen auto of tegenligger meer tegen, maar moesten wel doorrijden naar een camping. Eindeljk daar aangekomen bleek er werkelijk niemand te zijn en met zijn camper of tent te staan.Helemaal alleeen in een (straks) donker bos met beren en allerlei beesten is niet echt mijn " cup of tea". Gelukkig ook die van Ridder Schijtebroek niet, dus we besloten om verder te rijden naar het verste punt waar ook nog een camping zou zijn maar waar we vandaan niet meer terug zouden kunnen omdat het dan simpelweg telaat zou zijn. HEt zou natuurlijk kunnen dat we ook daar alleen zouden zijn maar dat gokten we erop. WE begonnen aan de 25 km onverharde weg , op naar Clearwater Lake! Gelukkig stonden hier wel een aantal kampeerders en zijn we hier bij gaan staan. ER zijn dan weinig (lees geen) voorzieningen maar dat vinden we juist zijn charme hebben, je hebt immers allles in de camper. Wel zijn er er eigenlijk altijd gaten in de grond waar ze een soort toilietpot op hebben verankerd en een hokje omheen hebben gezet zodat het op een toilet lijkt. HIer kun je dus heel makkelijk gebruik van maken en ze hebben er ook altijd heel keurig een apparaat hangen met handdesinfectie materiaal.

De volgende dag zijn we dus in omgekeerde volgorde gereden en hebben de West Lake trail gelopen en nog een kleinere trail bij horshoebend. Ook stonden hier de overblijfselen van een oude farm van de Ray family die daar in 1950 zijn vertrokken maar waarvan ze de resten hebben laten staan.Zo wonen in de wildernis moet je ook willen hoor! De grootste waterval (Helmcken Waterfall) is op de plaat vastgelegd en was maar liefst 135meter hoog. Oorverdovend is het geluid van het water dat naar beneden dondert.

Vanaf de dag van vertrek hebben we al een keer of 6 een beer in het wild gezien en dat blijft fantastsch. Toen we vlakbij Lone Butte stopten omdat ik een beer zag die Rieuwert niet zag , zei hij kijk maar even of je hem nog ziet.Ik de camper uit en met fototoestel terug gelopen. Oppeens, na zo een 25 meter, zag de beer mij en sprong omhoog.Ik schrok me echt rot. Ze hadden bij de River Safari nl net verteld dat beren twee keer zo hard kunnen rennen als een mens . Een standaard mens dan wel . Ik ben geen standaard mens op het gebied van rennen dus de beer zou zeker 4 keer zo hard als ik kunnen rennen als hij achter me aan kwam. Doodeng. RIeuwert dacht wel waarom rent ze zo gek maar omdat ik al dichtbij was bleef hij gewoon op me wachten i.p.v bijvoorbeeld achteruit te rijden of hard te gaan toeteren.Pfff mijn rots in de branding liet even verstek gaan. Mijn hart zat in mijn keel.Achteraf kwam de beer niet achter me aan en was hij mischien banger voor mij,maar toch.Stomme zet! NIet meer doen.
Een andere keer probeerde ik op 6 meter naast de camper vanuit mijn stoel een foto te maken maar vond het nu zo eng dat ik van de 15 foto's er 13 heb kunnen deleten omdat ze onscherp waren. Door de verhoogde hartslag zeker.....

VIa Clinton, 70 mile house en de Goldrush route zijn we veel van de pionierstijd en de goudzoekers te weten gekomen. Meerdere musea en de beroemde Hat Creek Ranch hebben ons laten zien en een beeld gegeven van die periode. Ook de Native Canadezen hebben ons uitgelegd hoe zij leven en voor zichzelf zorgden. De rit door de Caribou Mountains was spectaculair. Je moet het zelf hebben gezien om te weten wat ik bedoel. Je rijdt eigenlijk continu in een anschichtkaart of een fotoalbum. Het was behoorlijk hoog en slingerachtig maar dat vind Rieuwert juist leuk, een beetje sturen.Ik weet zeker dat Daan zijn hart hier ook had kunnen ophalen met al dat bochtenwerk.Bij Pembroke ook weer een prachtige Provincial camping gevonden en een heerlijk kampvuur gemaakt.De temperaturen zijn nu we uit het koude deel zijn, een stuk beter en daarom kunnen we s avonds buiten zitten bij het kampvuur wat natuurlijk nog meer het kampeergevoel geeft we hebben zelfs op Vancouver Island op het kampvuur gebarbbq'd

BIj Whistler hebben we de Olympische sfeer geproefd.Hier zjn in 2010 de skiwedstrijden van de Olympische spelen gehouden.Een prachtige mondaine plaats die dus niet alleen in de winter druk is maar nu in het voorjaar eigenlijk net zo bruist en levendig is. En wat we ook zo leuk vinden is dat we overal super vriendelijke mensen tegenkomen. De begin vraag is altijd: Hi how are you doing ? maar deze vraag komt op ons beslist gemeend over.Iedereen wil je ook altijd helpen en veronstschuldigt zich in honderd uitingen als er bv een verkeerde maat deksel (voor de meeneembeker) in het rek zit en ik denk dat ik iets verkeerd doe omdat er maar geen 1 wilde passen. Trots zijn ze ook op alles; waar ze werken, waar ze zijn wat ze willen en wat ze doen. Om een voorbeeld aan te nemen.

Na een wandeling door het Lighthouse park bij Horseshoebay en een rit over de Marine Drive hebben we de ferrie naar Vancouver Island genomen_> Nanaimo. Eerst hebben we ons nog flink lopen vergapen aan al die prachtige huizen op de rotsen.Uitkijkend op de oceaan die niet aan Jan Kaas behoren maar meer aan de Notarissen/ Specialisten en Advocaten, gokken wij zo. Wat een prachtige huizen, wij schatten zo in dat ze allemaal een tuinarchitect hebben die de tuin heeft ontworpen en dat de tuinman het ontwerp nu in ere houdt.

Vancouver Island is mooi, maar heeft voor ons niet de onherbergzaamheid die we zo mooi vinden van het vastland van Canada. MIsschien ligt dit aan onze route, dat kan maar we zijn behoorlijk verwernd...De sfeer is wel heel erg leuk en ik heb hier meer winkels in twee/drie dagen gezien dan in de 8 dagn daarvoor bij elkaar. Ook heb ik de Canadeze Action ontdekt: DOLLARLAND, ik voelde me er erg thuis en kon het natuurlijk niet laten om even inkopen te doen. Helaas allemaal dingen die we hier opeten /opdrinken of gebruiken maar het voelde wel even heel vertrouwd zal ik maar zeggen.

VAndaag Victoria stad bekeken, een stad met een duidelijke Engelse Sfeer en veel huizen uit de Victoriaanse tijd. Onze voeten zijn nu toe aan rust en daarom zitten we nu heerlijk te relaxen met een wijntje en biertje inn de zon en een ijsje want de ijsboer kwam net langs. Ook dat is vakantie.

WE hebben voor morgen een Whale tour op het programma staan. WE gaan met een boot de zee op om Orka's en walvissen te spotten. GAranties hebben we niet maar we hopen ze natuurlijk in grote getalen te gaan zien.Nu maar hopen dat mijn hartslag rustig blijft en dat ik scherpe foto' kan maken ...... Na de excursie gaan we met de ferrie weer terug naar het vasteland en staat Vancouver op het programma.
GIsteren hebben Rieuwert en ik noodgedwongen toch een beetje een planning gemaakt want ondanks dat onze dagen lang en vol zijn, schiet het toch al weer op en moeten we wel plannen om te zien wat we perse nog willen zien.

MOchten jullie dit lezen, we vinden het leuk als jullie een reactie plaatsen (meestal is Saskia de eerste, kijken of ze het weer wint van iedereen).

GRoeten uit een zonnig Cananda!